Bye Bye NASA

Zo! Die laatste week zit er op. Vaarwel NASA. Ohja, jullie willen vast weten hoe het was.

Op donderdag had ik dus mijn presentatie. En met de extreme overdosis aan uitnodigingen, zouden er best wel wat mensen komen. Ik was dus hard aan het voorbereiden geslagen. Maar in een druk lab, waar constant mensen langslopen, waar gepraat wordt, en waar mensen af en toe nog wat aan je vragen ook, is het oefenen van een presentatie best lastig. Dat kon beter, vond ik. Dus ging ik op woensdag simpelweg extra vroeg naar huis om daar de rest van de middag, en de hele avond, te oefenen. Niemand die me bij NASA zou missen, dus dat scheelt.

Toen kwam de dag van de presentatie zelf. Ik zat de hele ochtend te zoeken naar mijn camera, want ik wilde de presentatie opnemen. Maar net toen de camera, die altijd in de weg lag, zo hard nodig was, was hij spoorloos. Balen.... (Toen ik thuis kwam aan het einde van de dag vond ik hem uiteraard direct weer.) Dus er is helaas geen film van de presentatie.

Vlak voor de presentatie nam mijn projectgroep me mee uit eten voor lunch, wat leuk was. (Hmm, burrito's...) Vervolgens was de presentatie. In het begin was maar 10 man aanwezig. "Oh, prima," dacht ik. Dus ik ging mijn presentatie houden, begon met wat flauwe grappen, en 5 minuten na het begin van de presentatie was elke stoel in de conference room (zo'n 20-30 stuks) gevuld. En er waren ook mensen die moesten staan. Zo goed waren de grappen ook weer niet... Ik denk dat ze bij NASA, net als de gemiddelde Nederlander (inclusief ikzelf), simpelweg altijd één of twee minuten te laat komen voor afspraken.

Zo ging de presentatie vrolijk verder. Oké, ik maakte af en toe wat spreekfoutjes, maar geen serieuze, en het verhaal liep soepel, dus dat ging mooi. En langzaamaan begon het publiek wat losser te worden, waardoor ze niet alleen om de goede, maar ook om de slechte grappen lachten. En zelfs toen ik tijdens het dankwoord flauwe grappen over mijn supervisors en mentoren ging maken, lachte iedereen mee, de supervisors/mentoren het hardst van allemaal. (Oke, op 1 persoon na die simpelweg geen gevoel voor humor heeft, maar volgens mij zag ik zelfs op zijn gezicht nog een glimlach verschijnen. Ook al weet ik niet zeker of hij het was, want hij zag er opeens wel heel onherkenbaar uit zo.) En aan het einde van de presentatie, na de vragensessie doorstaan te hebben, kreeg ik van heel veel mensen complimenten om mijn "confident presentation style". Ja, ik moet vaker belangrijke personen bij NASA publiekelijk belachelijk maken.

Ha, dat zat er op! Maar de stress was nog niet voorbij. Want op maandag moest ik mijn Final Report inleveren. En ik moest nog beginnen! Dus ging ik vrijdag hard werken aan mijn verslag. Maar ik was nog niet eens op de helft of de dag zat er al op. In het weekend dan maar verder werken? Goed idee, zou je denken. Niet dus...

Waarom? Nou, op vrijdagavond ging ik met Lucy naar de film. (Heel gezellig!) En op zaterdagochtend gingen we een stuk wandelen in Rancho, een natuurgebied hier in de buurt. Daarna pikten wat frisbeespelers me op om uit eten te gaan in San Francisco. (Ze hebben goede restaurants daar!) Dat werd gevolgd door een erg leuke theatershow, waar een van de frisbeespeelsters in mee speelde. Heel creatief was het toneel juist onder het publiek, zodat je op het stuk neer keek. Is ook weer nieuw. Dat werd gevolgd door een bezoek aan een laundry-bar met live muziek. (Vreemde drankjes, luide gitaren en draaiende wasmachines. Leuke combinatie.) De volgende ochtend ging ik uiteraard weer frisbeeen, zoals elke zondag. En 's avonds ging ik met Lucy pool spelen. Leuk!

Eh, en dat Final Report dan? Ach, in een overdosis aan "halve uurtjes tussendoor" kun je een hoop doen, heb ik gemerkt. Dat Final Report was uiteindelijk precies op tijd af! Beetje jammer dan dat ze er tijdens de Final Evaluation niet eens naar keken. De Final Evaluation zelf was trouwens ook niet erg boeiend - een kwestie van nog een hoop papierwerk invullen. Gaap.... Vervolgens mocht ik mijn bureau op gaan ruimen (dat voelde best vreemd aan), een rondje door het gebouw maken om afscheid te nemen van iedereen, en toen kon ik op weg naar huis. Vaarwel NASA. Best apart, dat ik daar naar alle waarschijnlijkheid nooit meer terug zal keren.

Maar nu heb ik vakantie! Twee weken om de omgeving te verkennen. Vandaag (dinsdag) kon ik lekker plannen maken. Maar dan blijkt, vervoer is vaak toch lastig. Ach, frisbeeen kan in de buurt. En ik kan makkelijk met de trein naar San Francisco, dus daar ga ik ook nog lekker rondfietsen. En voor de rest heb ik veel tripjes gepland met Lucy. Zij heeft immers een auto, dus dat gaat makkelijk. Zo schijnt de pier van Santa Cruz heel mooi te zijn, gaan we nog langs een observatorium (Lucy is fan van astronomie), gaan we de bossen in voor flinke wandeltochten, en nog veel meer.

Nu weet ik dat sommigen van jullie (waaronder in ieder geval mijn moeder) het toch wel verdacht vinden dat ik zo veel tijd met Lucy rond breng, en bepaalde vermoedens beginnen te krijgen. Ik kan jullie vertellen, die vermoedens kloppen (sinds dit weekend) volledig. Maar daar laat ik het dan ook maar bij. Ik ga niet alles vertellen hier....