Day trips

Zo ben je opeens werkloos in een vreemd land. Wat doe je? Een beetje rondreizen. Na een dinsdag van plannen maken en een woensdag vol met frisbee, begon het donderdag dan allemaal.

Op donderdagochtend pakte ik de fiets en ging op weg naar Santa Clara. Na anderhalf uur fietsen (het dubbele van wat nodig was - nee, dat was niet gepland) kwam ik aan bij het Winchester House. Even wat achtergrondinformatie. In 1881 overleed William Winchester, eigenaar van het grote Winchester Rifle bedrijf, op 43-jarige leeftijd. Zijn weduwe was hier zo bedroefd over, dat ze een of andere spiritualist vroeg waarom het lot haar zo ongunstig gezind was, en wat ze er aan kon doen. Hij vertelde haar dat ze in een huis moest wonen waar permanent aan gebouwd werd. En ja, als je dan ook, als erfenis, een inkomen van zo'n 1000 dollar per dag hebt (wat vooral in die tijd extreem veel was), dan kan dat ook nog. Dus de volgende 38 jaar (zo lang als ze leefde) werd er, 24 uur per dag, 7 dagen per week, aan het huis gewerkt. Combineer dat met het feit dat mevrouw Winchester een erg eigenwijze en licht gestoorde architectonische stijl heeft, en je hebt een vreemd huis.

Het resultaat? Een gigantisch gebouw, met meer dan 160 kamers (de meesten met gigantisch veel detail overal), honderden deuren, duizenden ramen, enzovoort. En er zitten genoeg gekke dingen in. Zo is er een schoorsteen die vanaf de onderste verdieping naar de vierde (hoogste) etage loopt, en dan 10 centimeter voor het dak ophoudt. Zo is er een raam in de vloer. Zo hebben praktisch alle kamers 13 ramen. Zo is er een deur die naar buiten leidt, maar dan wel op de 2e etage. Zo is er een extreem duur raam, die regenbogen over de hele kamer verspreid als de zon er vol op schijnt, behalve dan dat hij aan de noordkant van het gebouw geplaatst is. Oh, en dan zijn er nog de trappen. Mevrouw had namelijk last van Artritis, waardoor ze haar benen niet verder dan 5 centimeter omhoog kon tillen. Ja, dan heb je dus zo'n 50 traptreden nodig om de volgende verdieping te halen. Hoe je daar ruimte voor maakt? Simpel. De trap gaat simpelweg 7 keer heen en weer. Ja, dat is gelijk ook een goede manier om wat lichaamsbeweging te krijgen.

Die avond pikte Lucy me op, op weg naar San Francisco. Daar gingen we naar de Academy of Sciences - een wetenschappelijk museum die op donderdagavond deels tot dansclub omgetoverd wordt. In dat museum hadden ze een regenwoud gebouwd, inclusief alle planten en dieren! Zo ben je opeens omringt door bomen, en vliegen de exotische vogels en vlinders om je heen. Oh, en vergeet alle giftige kikkers en slangen niet. (Ja, die zaten wel achter glas.) Combineer dat met wat andere leuke tentoonstellingen, en dat allemaal met creatieve muziek om je heen, en je hebt een heel interessante avond.

Vrijdag gingen Lucy en ik naar Big Basin (het eerste officiële National Park van Californië) waar we een flinke wandeltocht ondernamen. Omringd door de gigantische Redwood Trees was dat een mooie tocht. Pas echt gaaf werd het toen er een boom omgevallen was over het zigzaggende pad, en we daar vier keer overheen moesten klimmen. Echt, er leek maar geen einde aan die boom te komen, zo lang was hij. Ik kan je vertellen, ik heb nog nooit zo veel bomen geknuffeld op één dag.

Die avond gingen we uit eten bij een creatief pizza restaurant. Zo zaten we te wachten op de bestelling, en opeens werd het licht in het restaurant gedimd, ging de muziek aan, en kwam al het personeel dansend het restaurant door swingen. En alsof dat nog niet genoeg was, kwamen daarna ook nog de pizzabakkers het restaurant in, ondertussen al gooiend en spinnend met pizzabodems. Het bleek dat de wereldkampioen pizza-bodem-spinnen daar werkte. En hij had best een paar goede trucs. Hmm, dat moet ik ook eens een keer leren.

Zaterdag gingen we naar het Arboretum van Santa Cruz - een gigantische tuin waar ze planten en bomen van over de hele wereld geplaatst hadden. Zo liep je spontaan even van Zuid Afrika, naar Nieuw Zeeland, om daarna via Australië weer naar Californië te gaan. Met temperaturen van boven de 20 graden en een zuiver blauwe lucht was het heerlijk rustgevend.

Vervolgens gingen we de pier van Santa Cruz verkennen. Omringd door zeemeeuwen, was het uitzicht over de Pacific Ocean prachtig. En dan waren er natuurlijk nog de stuk of honderd zeeleeuwen, die op de platformen onder de pier collectief lagen te luieren. Ik wist niet dat zeeleeuwen zo veel lawaai konden maken. Dat sloot ik allemaal mooi af met een hardloop/training-sessie langs de kust, om op het einde nog even snel de oceaan zelf in te duiken. Ik vraag me alleen wel af waarom mensen zo vreemd opkijken als je spontaan in volle sprint het water in rent...

Op zondag nam ik Lucy mee naar de frisbeewedstrijd. Ik wilde nog even een laatste keer met de groep mee frisbeeen. Oke, en Lucy met frisbeeen indoctrineren was ook deel van het plan. (En ja, ze vond het leuk.) Ik ga het frisbeeen hier wel missen. Ook al verlang ik stiekem toch wel weer terug naar de Delftse strategieën.

Tenslotte gingen we op maandag naar het Lick Observatorium. James Lick was iemand die, rond de tijd van de Californian Gold Rush in de 1860's, heel handig was met het kopen en verkopen van land, en zo al snel de rijkste man van Californië was. Vlak voor zijn dood in 1876 had een vriend hem overtuigd dat hij met zijn geld een gigantisch observatorium moest laten bouwen. Dat observatorium kwam er, en wel hoog op een berg naast San Jose.

Dus zo zat ik opeens hoog op de berg. Het uitzicht over San Jose en Silicon Valley was prachtig. En dan was er natuurlijk ook de 130 jaar oude telescoop. Met een lengte van zo'n 8 meter, en omringd door een koepel van zo'n 20 meter hoog, was dat best indrukwekkend. Vooral als je je beseft dat ze 130 jaar terug nog geen auto's hadden, en dus alles met paard en wagen de gigantische berg op hadden gekregen. Oh, met die telescoop hebben ze trouwens een paar manen van Jupiter ontdekt; ook leuk om te weten. En dan waren er natuurlijk nog de meer moderne telescopen, waarmee ze de laatste jaren aardig wat exoplaneten (planeten buiten ons zonnestelsel) ontdekt hebben. Alleen jammer dat de meeste mensen die daar werkten sliepen. Tja, dat krijg je als je 's nachts werkt.

En toen kwam er alweer een einde aan de trip. Het was een heel gaaf weekend. Maar er komt nog een weekend aan (de laatste!...), dus ondertussen ben ik alweer druk plannen daar voor aan het maken. Oh, foto's heb ik trouwens genoeg gemaakt dit weekend, maar tijd om ze te verwerken heb ik helaas nog niet gehad. Dus jullie zullen daar nog wel even op moeten wachten. Ja, jammer hè?