The cities of California

De laatste week in Californië! Ja, dan moet je nog wel wat speciale dingen bezoeken. Dat dacht ik ook.

Allereerst wilde ik nog weer eens naar San Francisco. Afgelopen woensdagochtend, precies vier maanden na mijn eerste tocht, kreeg ik spontaan het idee om er dan maar heen te gaan. Dus stapte ik 's ochtends op de trein met mijn fiets. (De fiets mee nemen in de trein is gratis daar. Hoe gaaf...) Anderhalf uur later stond ik in San Francisco.

Na een prachtig fietstochtje langs de kust van de baai, nam ik een tussenstop op pier 14, vanwaar je een prachtig overzicht op de baai hebt. Echt mooi. Vervolgens fietste ik verder naar pier 33, vanwaar de boten naar Alcatraz vertrokken. Wat bleek? Binnen 3 minuten vertrok er een boot. Goede timing! Dus zat ik even later over de baai te varen. Vanaf het water ziet San Francisco er nog mooier uit dan vanaf het land.

Alcatraz is in principe een blok steen in de baai. Maar wel een blok steen met een heel interessante geschiedenis. Het begon als militair fort. Toen werd het een militaire gevangenis. Vervolgens werd het de beruchte federale gevangenis. Daarna werd het braakliggend overheidsterrein, totdat de Indianen het als Indiaans land claimden. Toen ze het daar uiteindelijk zat waren, werd het weer braakliggend overheidsterrein, om vervolgens tot museum gepromoveerd te worden.

Zelf nam ik een boeiende audio tour door Alcatraz. Zo zag ik de gigantisch krappe cellen waar gevangenen in opgesloten zaten. (Ik vond mijn eigen kamer opeens heel ruim.) Zo zag ik de sporen van verschillende uitbraakpogingen. En ik zag zelfs de granaatsporen van de drie dagen durende "Battle Of Alcatraz". Gaaf...

Weer op het vaste land teruggekeerd ging ik naar Lombard Street. En dat was een flinke fietstocht. Die straten in SF zijn zo steil - ik zat in mijn lichtste versnelling en nog kwam ik nauwelijks vooruit, en had ik bij elke trap het gevoel alsof ik achterover zou vallen met mijn fiets. Gelukkig begonnen de mensen die daar liepen, na mij even heel vreemd aangekeken te hebben, spontaan me aan te moedigen, en met die emotional support wist ik uiteindelijk toch de top te bereiken. Yay!

Maar ik ging dus naar Lombard street, en wel naar het steilste stuk. Dat stuk is zo steil, dat ze het niet meer veilig vonden om er gewoon een weg te bouwen. Dus maakten ze er, net als in de bergen, een weg van die continu heen en weer zigzagde. Maar de straat was al best krap. Het resultaat? Een erg krappe weg met elke 10 meter weer een bocht. Ja, het is best leuk om daar van af te fietsen.

Vervolgens ging ik door naar Ghirardelli Square. Domenico Ghirardelli was een Italiaan die chocola maakte. Toen hij in Peru woonde had hij James Lick als buurman. (Ja, dat is die gast van het observatorium van vorige week.) En toen Lick naar San Francisco verhuisde, nam Lick 600 pond aan chocola mee om te verkopen. Dit sloeg zo aan, dat Ghirardelli ook maar naar San Francisco kwam, en daar een chocolafabriek opende. Al snel stond het hele plein vol met chocolawinkels en andere chocoladingen. En die staan er nu nog steeds, maar dan vooral als toeristische attractie. Maar aangezien ik niet zo fan ben van chocola, en wel van fietsen, ging ik maar snel door ...

... naar de Golden Gate Bridge! Ik moet zeggen, die brug is best lang. Maar het is wel prachtig om er overheen te fietsen. En vanaf de brug heb je een heel mooi uitzicht over de Golden Gate - de opening van de baai. Zo kon ik mooi Bonita point zien, waar een prachtige vuurtoren staat. Ik besloot: daar wil ik heen! Maar dat was nog weer een flinke fietstocht. Ze hebben hoge heuvels daar. Maar op de top van de heuvels was het zooo mooi. Je had een prachtig uitzicht over de Golden Gate Bridge, met San Francisco op de achtergrond. Ja, ik heb prachtige foto's, maar die moeten nog verwerkt worden, dus die zie je volgende week wel.

En toen kwam nog de afdaling. Met een stijlheid van 18 graden! Ik zat constant vol op de rem, en nog ging ik flink hard. Dat was best eng....

Maar toen kwam ik toch veilig aan op Bonita punt. Ik hoefde alleen nog maar een tunneltje door om bij de vuurtoren te komen! En toen zat de tunnel op slot... Flauw... Er om heen klimmen zat er ook niet in (een gladde verticale wand op klimmen lukt mij helaas net niet). En dus ging ik maar weer terug naar de brug. Maar dezelfde route nemen is ook weer zo saai. Dus nam ik vrolijk een off-road mountainbike pad!

Dat was leuk! Ook al was het klimmen nu dubbel zo zwaar. Maar al die tijd bleef ik me maar verheugen op de afdaling, die vast enorm gaaf zou zijn. En toen ik eindelijk ging afdalen, was het dat even ook, totdat iemand opeens een trap in het pad had gebouwd. Ja, dat stuiterde goed. Wat bleek? Het pad was spontaan overgegaan van mountainbike pad in wandelpad. Flauw... Maar met de juiste techniek waren die trappen ook niet zo'n probleem, dus dat ging best prima. En ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo'n gafe mountainbiketocht gehad. Een spannende afdaling over een minuscuul paadje langs een rotswand, met een prachtig uitzicht op de Golden Gate Bridge en San Francisco. Doe dat maar eens na!

De terugweg over de Golden Gate Bridge was trouwens zoooo mooi. Terwijl ik over de brug fietste, kon ik de zon zien verdwijnen in de Pacific Ocean. Echt gaaf.

Het was alleen wel min of meer donker toen ik weer terug in SF aankwam! En ik wilde nog zo veel zien... Een probleem? Nee, niet echt. Ik ging gewoon in het donker verder. Dus zo fietste ik door via Lincoln park, langs de kust van de Pacific Ocean, naar Golden Gate Park, om daar doorheen te fietsen. Ik raakte alleen vervolgens zo verdwaald in de Conservatory of Flowers dat ik totaal de weg kwijt was. En toen reed ik ook nog spontaan bijna een wasbeer aan... (Ja, de wasbeer had geen verlichting. Dan krijg je dat.) Gelukkig wist de wasbeer me weer naar een grote weg te leiden, vanwaar ik weer naar het station terugkeerde. Ik moet zeggen, dat was echt een gigantisch mooie trip! Zoals ik al zei, foto's volgen later. Voor de route, zie de volgende veel te grote link:
http://maps.google.nl/maps?f=d&source=s_d&saddr=4th+St&daddr=37.7802448,-122.3888517+to:37.8270227,-122.4206841+to:37.8040778,-122.402925+to:37.8042165,-122.4095351+to:37.8030883,-122.4109771+to:37.7992486,-122.4186609+to:37.802125,-122.4184741+to:37.8041649,-122.424919+to:37.8064369,-122.4246931+to:37.805453,-122.422379+to:37.810166,-122.426214+to:37.810487,-122.4765407+to:37.83734,-122.48765+to:37.8334711,-122.5003208+to:37.81643,-122.52891+to:37.784741,-122.4994749+to:37.778547,-122.5136071+to:37.76415,-122.5102+to:37.7682608,-122.4795574+to:37.77068,-122.46586+to:37.7723648,-122.443568+to:37.78529,-122.40523+to:4th+St&geocode=FaVuQAIdwWa0-A%3BFRR7QAIdjX60-ClH33gV2H-PgDHAv7aklQ58jw%3BFc4xQQIdNAK0-CkFefxSEIGFgDHbM-ciWuKHpQ%3BFS3YQAIdk0e0-Cmn6gnH94CFgDFrlfu5vOmDrA%3BFbjYQAIdwS20-CmHsZV8-oCFgDH8W7hQBSpvpQ%3BFVDUQAIdHyi0-CnLNOp28ICFgDGcFwe6Qm2YYQ%3BFVDFQAIdHAq0-Cm1lbDN6ICFgDGCAL0JoV9TWg%3BFY3QQAId1gq0-CkFXbcK5oCFgDEWwIaP7VjXEw%3BFYTYQAIdqfGz-ClZ4d4D3oCFgDE-_chrZCxynw%3BFWThQAIdi_Kz-ClbAszN34CFgDFCqtx4d8nz7w%3BFY3dQAIdlfuz-CmDbR2_4ICFgDEPUIYukuOz5A%3BFfbvQAIdmuyz-Clj5mFqIIGFgDFkKSrNKs2H4Q%3BFTfxQAIdBCiz-Cl_kleD64aFgDHFknVPd9-2gQ%3BFRxaQQIdnvyy-Cmb_IPeLYSFgDGFRrxSXEUs-Q%3BFf9KQQIdIMuy-ClZfHPhz4WFgDFUGguAf1uifg%3BFW4IQQIdcluy-CmdeTR3_IWFgDHZNMbmE7g7ww%3BFaWMQAIdbs6y-CkxhMaQrIeFgDEtWYwRKzdXfg%3BFXN0QAIdOZey-CmzAKDHtYeFgDH3h-jri_TBsA%3BFTY8QAIdiKSy-CkFbWiMvoeFgDGl96gfDFAg-g%3BFURMQAIdOxyz-Cm30qTrbYeFgDGmmKe5LU3B1w%3BFbhVQAIdvFGz-CmlHD63Q4eFgDHvSLz6LZ_iGQ%3BFUxcQAId0Kiz-CmHSMWvrYCFgDGQ6DZBeSkFPQ%3BFcqOQAIdkj60-CnntRMjhoCFgDF3xc1bztsSPg%3BFWRtQAIdVGi0-A&hl=nl&mra=mrv&via=1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12,13,14,15,16,17,18,19,20,21,22&dirflg=w&sll=37.808343,-122.47447&sspn=0.005527,0.010664&ie=UTF8&ll=37.800561,-122.457733&spn=0.088436,0.170631&t=h&z=13

De volgende dag had ik flinke spierpijn. Tja, dat krijg je als je 8 uur door de bergen fietst. Maar met bergen scheelt het dat je maar de helft van de tijd hoeft te trappen. Oh, wacht, dat klopt niet. Verbetering: je hoeft maar de helft van de afstand te trappen. (Ja, dat is een groot verschil.) Maar toch ging ik er de volgende dag weer op de fiets op uit! En wel naar het Computer History Museum. Met donaties van meer dan 10 miljoen euro door Bill Gates e.a. moest dat wel leuk zijn! Nou, dat viel eigenlijk best tegen. Dus ging ik maar vroeg weg om een fietstocht langs de baai te houden. Ja, dat was mooi! Maar nog 3 uur op de fiets was toch niet heel prettig.

En dan was er nog het weekend. Mijn laatste weekend in de VS! Het vorige weekend vroeg Lucy me, "Waar wil je nog heen?" Nou, ik was nog niet in Los Angeles en San Diego geweest. Dus dat leek me wel een mooie afsluiting. Maar toen sloeg het noodlot toe. De auto had onderhoud nodig! En Lucy had het ook heel erg druk met huiswerk, opdrachten en meetings. Dus werd het hele weekend weer in onzekerheid gedompeld. Hoe flauw...

Uiteindelijk, om zaterdagavond, gaf ik de hoop maar op. Ik zou niet meer naar LA gaan. En toen vroeg Lucy me, om middernacht, "Is het goed als ik je om 6 uur 's ochtends oppik?" Ik was zo blij dat ik gelijk maar "Ja!" zei. Tot ik me besefte dat dat al over 6 uur was. En ik moest nog wat mailtjes sturen, wat dingen regelen, dan ook nog mijn tas inpakken, en slapen. Ja, dat was een heel kort nachtje. "Maar dan slaap je toch in de auto?" zou je zeggen. Ja, dat dacht ik ook. Maar de volgende ochtend besefte ik me dat Lucy niet het type is dat ooit vroeg opstaat. Dus vroeg ik haar, "How long did you sleep?" Na haar reactie, "Oh, I didn't sleep." bleef ik toch maar liever ook wakker.

In LA gingen we eerst naar de Walk Of Fame in Hollywood, waar ze sterren met de namen van sterren in de straat hebben. Wel jammer dat ik maar 1 op de 20 namen kende. Ik had het beter verwacht... Vervolgens gingen we naar het Griffith Observatorium. Deze is geplaatst op een berg in het midden van LA. Van daar zouden we een prachtig uitzicht over LA hebben! Ja, dat dacht ik. Behalve dan dat de stad bedekt is met een laag smog en je dus weinig kon zien. (Het is net alsof er constant een mistwolk over de stad hangt.) Het observatorium was verder ook niet meer in gebruik als observatoriuim. (Dat krijg je als je hem plaatst in een stad met zo veel verlichting als LA. Dan zie je niets meer.) Dus hadden ze het maar tot museum gepromoveerd, wat nog best wel interessant was.

's Avonds reden we naar ons hotel in Downtown LA. En ik moet zeggen, het ziet er daar echt net zo uit als in heel veel films die je ziet. Zo herkenbaar... En toen we door de straten reden, zagen we ook meerdere malen ergens spontaan een filmset: een afgezette straat met gigantische lichtschermen, camera's en een hoop wachtende mensen in vreemde kleding. Vanuit ons hotelraam op de 14e verdieping (oke, eigenlijk de 13e verdieping, maar daar doen ze niet aan in de VS, dus noemden ze het de 14e verdieping) hadden we ook een mooi uitzicht. Ik was blij. En ik kon heel goed slapen. ;-)

De volgende dag gingen we naar San Diego! Na wat frisbees gegooid te hebben op het bekende La Jolla Beach, gingen we door naar Soledad Park - een hoge berg met een prachtig uitzicht over San Diego. En hoewel SD niet zo erg bedekt is met smog als LA, was er toch best wel een laag aanwezig, wat weer jammer was... Dus dingen we maar snel door naar Cabrillo National Park. Dit is een uitsteeksel in de baai van San Diego, waar ze een mooie vuurtoren hebben (die tenminste niet afgesloten was) en waar de Tidal Pools waren - rotsen die door de getijden dan weer wel en dan weer niet bedekt zijn door het zeewater. Het zit daar zo gigantisch vol met leven! Echt mooi om te zien.

Vervolgens gingen we naar de USS Midway. Dit is een vliegdekschip dat na 47 jaar trouwe dienst tot museum gepromoveerd is. Dat was dus leuk om te zien. En zo stond ik opeens tussen allemaal ouderwetse en minder ouderwetse vliegtuigen. Gaaf! Totdat Lucy riep, "Hildo! Look! It's a dolphin!" Ja, die dolfijn naast het schip was toch interessanter dan die vliegtuigen....

Na het eten van een burrito, gingen we weer huiswaarts. (Lucy had de theorie dat de burrito's beter waren, hoe dichter je bij Mexico kwam. En hoewel ik nog niet volledig overtuigd ben, weet ik wel dat het een erg goede burrito was...) Het was een lange terugreis, van ruim 8 uur. En in het donker was dat ook niet heel boeiend. Maar dan scheelt het dat ik een leuke gesprekspartner had. En toen was het tijd geworden om afscheid te nemen. Ik zal je de details besparen, maar ik kan je wel vertellen, ik wist niet dat afscheid nemen zo moeilijk kon zijn.

Dinsdag was het tijd geworden om in te pakken! Dat gaf me echt een vreemd gevoel. Je stopt immers je hele leven weg in een koffer. En nog steeds moet je een hoop weg doen. (Ja, mijn Ultimate Frisbee schoenen zijn ook achtergebleven. Maar zo levend waren ze toch niet meer.) En het is ook best apart om nog even door het park te hardlopen, waar je de afgelopen maanden twee keer per week getraind hebt, en te beseffen dat je er waarschijnlijk nooit meer terug zal keren...

De terugreis verliep volledig zonder iets speciaals, totdat ik mijn spullen opgepakt had, en door de douane er uit werd geplukt voor een tassencontrole. Ze gooiden mijn hele koffer overhoop, waarna alles er niet meer echt in terug paste. Grappig...

Toen ik uiteindelijk toch naar buiten liep, was het nat, grijs en mistig. En ik kon, voor het eerst sinds een jaar ofzo (Death Valley en Yosemite uitgezonderd), mijn eigen adem zien. Ja, ik was duidelijk weer thuis.

Toch kon ik het niet helpen om nog even terug te kijken naar de afgelopen 5 maanden. "Heb je nou het gevoel dat je veel geleerd hebt?" zullen sommigen van jullie je vast afvragen. Het antwoord? Zeker wel. Oke, dat ligt niet echt aan NASA. Ik heb wat leuke nieuwe dingen geleerd daar, maar ik had makkelijk net zo veel kunnen leren door simpelweg zelf wat boeken te kopen en wat dingen uit te proberen. Het licht meer aan wat anders. Krap 5 maanden terug kwam ik aan in een vreemd land, met maar één koffer en een laptop. Ik had niet eens een huis! Maar in die 5 maanden heb ik zo veel opgebouwd, zo veel vrienden gemaakt, zo veel geld verdiend, zo veel speciaals gezien, en zo veel dingen gedaan. Tja, van zo'n ervaring leer je wel wat. Ik kan nu in principe een road trip door de VS houden, en in bijna elke staat waar ik kom, ken ik wel iemand. En ik kan nu bijna geen Amerikaanse film/serie kijken, zonder me constant af te vragen, "Dat ziet er bekend uit, ben ik daar geweest?"

Maar het belangrijkste? Voordat ik naar de VS ging had ik altijd het idee, "Ik blijf wel thuis. Daar kan ik genoeg leuke dingen doen. Al die tochten kosten zo veel moeite." En hoewel dat wel deels waar is, had ik in de VS het principe aangenomen, "Als je twijfelt of je ergens heen gaat of niet, ga er dan gewoon heen! In je leven heb je immers over het algemeen alleen spijt van de dingen die je niet gedaan hebt, en nauwelijks van de dingen die je wel gedaan hebt." Dankzij dat principe ben ik op zo enorm veel speciale plekken gekomen, heb ik zo veel mensen leren kennen, en heb ik gewoon een enorm mooie tijd gehad. En ik heb inderdaad nergens spijt van. Dus ik denk dat ik dat principe maar hou. Het resultaat? In maart ga ik een week in Madrid studeren. In mei heb ik een frisbee trainingsweek in Moscou. En daarnaast heb ik ook nog wat frisbee toernooien in België, Frankrijk, Spanje, Italië, Zwitserland en Slovenië gepland de komende maanden. Gaaf! Waar ik het geld vandaan haal? Simpel, NASA. Ze betaalden goed, en ik heb nog een hoop over. Ik ga nu maar wat vliegtickets boeken.