The end is near

Het einde is nabij. Van mijn stage dan. (De wereld zal nog wel even doordraaien, gok ik zo.) Mijn eindpresentatie voor de vakgroep staat gepland op 27 januari. Spannend!

Natuurlijk moet die presentatie wel eerst gemaakt worden. "Ach, dat komt de week van tevoren wel," zou je denken. Ha, niet bij NASA! Hier willen ze 2 weken van tevoren de presentatie op papier hebben, zodat ze kunnen checken dat er geen gevoelige informatie verteld wordt.

"Wacht," dacht ik, toen ik dat hoorde. "Gevoelige informatie? Je bedoelt informatie van het soort dat ik niet mag weten? En het soort informatie dat alle oldies in mijn vakgroep wel weten? Ze zijn bang dat ik hen vertrouwelijke informatie vertel? Dat zou knap zijn...." Ach, regels zijn regels. Ik moet morgen mijn presentatie inleveren. Dat gaat krap worden.

"Waar ga je het over hebben?" vraag je je nu vast af. Ja, dat is het probleem. We staan aan het begin van een project dat iets van 2 jaar zal duren. Het enige wat we hebben zijn ideeën! Twee van deze ideeën hebben we al uitgeprobeerd, maar deze bleken beiden niet te werken. Dus inderdaad, mijn presentatie zal een kwestie zijn van "ja, eh, dit werkte niet, oh, en dat werkte ook niet!" Nee, het wordt niet bepaald een inspirerend praatje.

Gelukkig zijn er wel genoeg andere inspirerende dingen gebeurd de afgelopen week (lees: weekend). Zo kwam Lucy me afgelopen zaterdagochtend oppikken om Santa Cruz te verkennen. Santa Cruz is een charmant toeristisch stadje aan de kust, een uurtje rijden hier vandaan. En ook al zag de stad zelf er net zo uit als alle Amerikaanse steden hier in de buurt (grote wegen, kleine alleenstaande huisjes, enzovoort), waren er wel genoeg bezienswaardigheden.

Allereerst gingen we de universiteit van Santa Cruz verkennen, waar Lucy studeert. Hoe het er uit ziet? Nou, neem een prachtig bos in een heuvelachtig gebied. Plant daar op willekeurige plekken gebouwen in, en je hebt de universiteit van Santa Cruz. Om van de studentenkamers naar de faculteit muziek te gaan, hoef je alleen maar een flinke trap, overdekt door gigantische redwood trees, af te dalen. (Of je kunt glijden over de trapleuningen, als je Hildo heet.) En als je vervolgens naar de wiskundefaculteit wilt, onderneem je een wandeltocht door het prachtige bosrijke gebied. Het lijkt me best gaaf om daar te studeren. Het is in ieder geval wel de enige universiteit die ik ken waar rendieren op de campus rondlopen. En in tegenstelling tot studenten maken de rendieren wel trouw gebruik van de Crosswalks. ("Crosswalks" zijn overigens zebrapaden, behalve dan dat ze er hier niet als zebrapaden uit ziet. Misschien zijn rendieren bang voor zebra's ofzo.)

Vervolgens gingen we verder naar de kustlijn van Santa Cruz. Hier hadden ze Natural Bridges - natuurlijke stenen rotsformaties die bruggen over het water vormde. Het is dat het net High Tide was, anders konden we er onderdoor lopen. Flauw. Dit stuk strand was alleen wel bezaaid met fotografen. Het is een van de populairste plekjes in de VS om zonsondergangen te fotograferen. Waarom de zonsondergang daar zo speciaal is? Ik heb geen idee. Het zag er net zo uit als elke andere zonsondergang bij zee, vond ik dan. Maar ik heb toch maar wat foto's genomen, om er ook bij te horen.

Die avond nodigde Lucy wat vrienden uit voor een feestje, wat best gezellig was. Het begon met een potje poker, waar ik aan het winnen was totdat de meest onwiskundige persoon van de groep mijn full house met een four-of-a-kind versloeg. Ik bedoel, wat is de kans daarop? Miniem... Vaarwel 12 pennies... Gelukkig ging de avond verder met spellen waar kans iets minder een rol speelde. Tot het opeens licht werd. Het was al half 8! Bij de tijd dat ik thuis was, was het 9 uur. Oeps, tijd vergeten....

Slapen dan maar? Ha, niet dus! Ik had beloofd die ochtend wat dingen voor de Wiskunde Zomerkampen te regelen, zodra ik wakker werd. En ja, ik hou mijn beloftes, zelfs als het "als ik wakker wordt" niet bepaald klopt. En toen dat regelwerk klaar was, was het alweer 12 uur, tijd om te gaan frisbeeen! Dat ging verrassend goed - ik dook erg vaak achter langsvliegende frisbees aan, wat normaal toch altijd een twijfelachtige kwestie is. En nee, dit heeft niets te maken met het feit dat een deel van mij heel graag languit stil wilde liggen. Althans, dat denk ik.

Toen ik thuis kwam, wilde een deel van mij een spannend weblogverhaal schrijven. Maar een ander deel van mij wilde toch wel erg graag gaan slapen. Tja, je weet wel welk deel gewonnen had. Ik ben in jaren niet zo vroeg naar bed geweest, hoewel "vroeg" toch wel een beetje relatief is.