Las Vegas - en verre omgeving

Hier nu eindelijk maar weer eens een verhaal. Sorry voor de vertraging. Je zult snel genoeg wel uitvinden waarom die vertraging er was.

We hadden het idee gekregen om voor nieuwjaar naar Las Vegas te gaan. Ik bedoel de stad is in de buurt. (Maar zo'n 9 uur rijden, net zo ver als Berlijn is vanaf west Nederland.) Dus ik moest er toch een keer heen. Waarom dan niet voor nieuwjaar? Al met al was het een interessant reisje. Voor foto's, zie http://www.facebook.com/album.php?aid=44584&id=100000448030795&l=360c36adcf

We vertrokken op vrijdagochtend vroeg. De groep? Lucy (met auto), Mateusz en ik - de enige stagiaires nog in de omgeving. De reis begon met de prachtige groene golvende heuvels van Californië. Terwijl we de bergen in gingen, troffen we sporen van sneeuw aan. "Hmm, sneeuw. Dat heb ik een tijd niet gezien. Gaaf!" Tot langzamerhand het land over ging in een woestijn, met de grote rotsformaties die je vast wel ooit in films hebt gezien. Bij zonsondergang kwamen we aan in Las Vegas.

Het eerste wat gelijk op viel: de extreme overdosis aan flikkerende lichtjes. Er is geen enkel uithangbord dat niet continu flitst met enkele honderden/duizenden lampjes. Tja, je moet toch op de een of andere manier de aandacht trekken? Ook waren er tal van extreem grote gebouwen, ook natuurlijk allemaal goed verlicht. 8 van de 10 grootste hotels van de wereld vind je immers in Las Vegas. En ik kan je vertellen, die hotels zijn echt gigantisch.

Na in ons hotel ingecheckt te zijn - een klein bescheiden hotelletje aan de rand van de stad - gingen we de Strip verkennen. De Strip is de bijnaam van Las Vegas Boulevard, de grote straat waar alle belangrijke hotels/casino's/andere dingen aan liggen. Dus liepen we vrolijk door een paar casino's. Er waren erg veel tafels met dealers, elk met weer een of ander casinospel. Zelfs ik kende lang niet alle spellen. De minimum inleg bij die tafels was echter iets te hoog voor mijn smaak.

Dus liepen we verder naar de gokmachines. En die hadden ze in overvloed. Bijna voor zover als je kon zien, gokmachines, in alle soorten, maten, kleuren en varianten. En de meeste waren nog bezet ook. Maar de manier waarop was nog het ergst. Tal van mensen, de meeste rond de 50 jaar oud, zaten daar zonder enige emotie op hun gezicht (nee, er was geen spoor van plezier te bekennen) als machines knopjes op de machine in te drukken. WAAROM?! Ik heb zelf ook wat machines geprobeerd, maar in no-time was ik 15 dollar armer. Toen hield ik het maar voor gezien. Maar er zijn belachelijk veel gigantische casino's in Las Vegas, elk met extreem veel gokmachines. Ik snap niet waarom zo veel mensen daar zo veel geld in stoppen.

Toen gingen we naar buiten. Ondertussen was de straat volgelopen met, volgens officiële schattingen, zo'n 300.000 man. Tja, dat is weer eens wat anders. De vuurwerkshow erna was ook erg mooi. Hierna gingen we langzamerhand maar weer eens in polonaise terug naar de auto. En ja, die polonaise was echt nodig, want je was elkaar anders in no-time kwijt in de gigantische menigte.

De volgende dag gingen we naar de Hoover Dam. Dit is een stuwdam op de grens tussen Nevada en Arizona. En hij was best groot. Toch blijf ik het best apart vinden, hoe ze op het idee komen om in de middle of nowhere een oversized dam te bouwen. Toch was het best leuk om over de dam te lopen. We de deden er ruim een uur over om aan de overkant te komen. Gelukkig waren we in negatieve tijd weer terug waar we vandaan kwamen. Goh, hoe kan dat toch?

Die avond gingen we de extreem luxe hotels maar even verkennen. Elk hotel doet erg zijn best om zo creatief mogelijke dingen te hebben. Zo waren er erg veel gigantische watervallen en fonteinen, inclusief natuurlijk de dansende fonteinshow van het Bellagio hotel, ook wel bekend van de Ocean's Eleven film. Er was een gigantische entreehal, inclusief Lion Habitat en een oversized bloemenbed met wederom fonteinen erin. Ceasar's Palace had een enorme indoor Romeinse stad met belachelijk veel winkels. Ze hadden het plafond zo geverfd dat het net leek of je buiten was - een prachtig blauwe lucht met wolkjes. Het Treasure Island hotel had een daadwerkelijk Treasure Island - ja, weer met watervallen en fonteinen. Je zou haast vergeten dat Las Vegas een flink watertekort heeft.

En na een goede nachtrust, konden we op zondag weer terug naar huis vertrekken! Wel wilden we langs Death Valley rijden. Dit is de op-één-na warmste plek op aarde. Toen we daar aankwamen, was het uitzicht echt enorm mooi. En het was er zo belachelijk stil, je kreeg het gevoel dat je doof was. Best eng.

Maar toen we Death Valley uit reden, ging het sneeuwen. Wacht... Sneeuw?! Op de heetste en droogste plek van de VS?! (Nouja, net op de rand er van.) Wat een onzin is dit?! We waren net op het hoogste punt van de berg toen de Park Rangers kwamen om de weg af te sluiten. Het was te glad. We waren de laatsten die er door mochten. Het was inmiddels donker geworden, en dus mochten we in een sneeuwstorm, waarin we bijna niets konden zien, een extreem gladde berg af rijden. Hadden we winterbanden? Nee. Vierwielaandrijven? Nee. Sneeuwkettingen? Natuurlijk niet. Leuk!

Uiteindelijk kwamen we veilig de berg af. Dus reden we verder over een weg die gelukkig iets vlakker was. Het was zo donker, het enige wat we konden zien was een griezelige mist verlicht door de koplampen van de auto. Scary....

En net toen ik even lekker rustig op de achterbank zat, trapte Lucy vol op de rem en gooide het stuur alle kanten op. Maar de auto gleed vrolijk verder. Ik keek op, en zag overal auto's kriskras op de weg staan. En aan de manier waarop Lucy het stuur volledig om gooide was duidelijk dat ze nooit een slipcursus gevolgd had. (Om precies te zijn had ze nog maar 1 keer in haar leven sneeuw gezien. Vreemde Californiërs.) Op wonderbaarlijke wijze wisten we de eerste auto te ontwijken. Maar daar achter stond nog een auto, en we gingen er recht op af! Op ongelooflijke wijze (ik weet nog steeds niet hoe) stonden we net op tijd stil, met maar een halve meter afstand tot de auto. Maar toen keek ik achterom, en zag nog een auto op volle snelheid inkomen. Tot mijn verbazing zigzagde die auto echter glijdend tussen alle auto's door. Gelukkig kunnen sommige mensen wel met een glad wegdek overweg.

De weg was echter zo glad, dat we geen kant meer op konden. Mateusz en ik gingen naar buiten, om de auto te helpen duwen, maar ook dit had weinig nut, want mijn schoenen hadden net zo weinig grip als de autobanden. En de weg was nou niet bepaald vlak, dus leek rijden ons niet heel veilig. Dus deden we het enige wat we konden doen: afwachten. Maar ondertussen ging het zo hard sneeuwen dat in no-time de hele auto onder een laag sneeuw bedekt was.

Na zo'n 2 uur wachten had eindelijk een vriendelijke takelwagenchaffeur tijd om ons uit de problemen te trekken. Hij trok ons terug naar een stuk weg dat vlak was. Vanaf hier konden we met een slakkengang een klein stadje in de middle-of-nowhere (Richcrest) bereiken, waar we maar in een inn overnachtten. Ja, ik moest werken de volgende dag. Maar dat was dan maar jammer....

Die nacht had het nog flink gesneeuwd. Maar de volgende dag scheen de zon! En de sneeuwruimers waren hard bezig geweest, dus de wegen waren sneeuwvrij! Dus konden we veilig weer op weg naar huis. Ondertussen hadden we een paar extreem mooie uitzichten, over de met sneeuw bedekte woestijn. (Best apart om te zien.) Maar toch kwam het mooiste uitzicht toen we uiteindelijk de bergen uit kwamen, en uit keken over de typische Californische groene - en vooral sneeuwvrije - golvende heuvels. Een paar uurtjes later waren we dan eindelijk thuis.

Al met al was het een mooie reis. Ik kan weer een paar dingen afstrepen van mijn "To do in life" lijst. Zoals bijvoorbeeld geld verspillen in een casino in Las Vegas, vast zitten in een sneeuwstorm in de middle of nowhere, weggetakeld worden door een takelwagen, of rijden door een met sneeuw bedekte woestijn. En er zijn natuurlijk dingen die ik geleerd heb. Zo weet ik nu dat ze in Las Vegas van flitsende lampjes houden. Ook weet ik dat gokmachines eng zijn, en de mensen die er achter zitten nog enger. En het belangrijkste dat ik geleerd heb: als je ooit naar de op-één-na heetste plek op aarde gaat, check dan van tevoren de weersvoorspelling of het niet wellicht gaat sneeuwen.