Halfway through!
Door: Hildo
Blijf op de hoogte en volg Hildo
05 December 2010 | Verenigde Staten, Mountain View
Ik kreeg van aardig wat mensen de reactie: waarom schrijf je zo weinig over je werk bij NASA? Tja, ik schrijf altijd verhalen aan het einde van het weekend. En als ik dan moet kiezen "werk" of "enorm gaaf weekend", dan is de keuze snel gemaakt. Maar, om dat te compenseren, heb ik mensen beloofd dat ik deze keer niets over mijn weekend ga vertellen. Beetje jammer dat ik dat gedaan heb... Ach, ik kan altijd nog mijn weekend laten zien? Leef je uit op http://www.facebook.com/album.php?aid=40510&id=100000448030795&l=7aff59a82a
Maar wat doe ik nou eigenlijk bij NASA? Nou, ik zit hier op de Adaptive Control department. Nu vraag je je vast af, "Adaptive Control," wat is dat? Dat zal ik je uitleggen. Zo'n beetje elk groot vliegtuig dat rondvliegt heeft wel een automatische piloot. En die automatische piloot werkt normaal gesproken prima. Maar soms gebeurt er iets met het vliegtuig: een sensor geeft een verkeerd signaal, of er zit een onderdeel van het vliegtuig vast zonder dat iemand het door heeft. In dat geval werkt de autopiloot niet meer zo goed: er gebeuren onverwachte dingen. Maar Adaptive Control is een deel binnen die autopiloot die voor deze onverwachte dingen compenseert. Wacht een tijdje, en het Adaptive Control gedeelte weet precies hoe het moet compenseren.
Het probleem is alleen dat in de vliegtuigwereld, voordat je een techniek mag gebruiken, het eerst gecertificeerd moet worden. En dit is, zoals wel vaker met Amerikaanse bureaucratie, een flinke klus. Het kost jaren aan tijd en miljoenen (of meer) aan geld. (Te veel vooruitgang is immers niet goed voor je.) Adaptive Control is nog niet gecertificeerd. Oftewel, het mag niet in een vliegtuig/autopiloot toegepast worden. Als je dan toevallig op de Adaptive Control afdeling van NASA zit, en dus eigenlijk Adaptive Control op vliegtuigen toe moet passen, dan is dat best flauw.
Maar toen kwam Boeing met een probleem voor ons. Als er iets gebeurd met het vliegtuig, dan is het wel handig dat de piloot het weet. (Denk aan het vliegtuig dat bij schiphol in een weiland neerstortte: de piloten hadden niet door dat de hoogtemeter kapot was, en dat ze niet helemaal de goede kant op gingen.) Kunnen we dus een systeem maken dat problemen detecteert en doorgeeft aan de piloot in precies hoe veel problemen hij zit? Dat is een interessant probleem! Mijn advies om het probleem op te lossen? Gebruik een Model-Identification techniek, en leidt hieruit af of er iets mis is. Zou prima werken. Maarja, we werken op de Adaptive Control afdeling. Dus dan moeten we ook maar Adaptive Control toepassen.
De "slimme" mensen hier doken gelijk allemaal wetenschappelijke artikelen in, om te kijken of iemand zoiets al gedaan had. Ze gingen hard nadenken over hoe Adaptive Control voor dit probleem gebruikt kon worden. En de taak die ik kreeg? Nou, ze hebben hier op de computer een vliegtuigmodel met een Adaptive Control systeem. Ik mocht dit model gaan runnen, en dan in de signalen kijken of ik kon vinden dat er iets mis was met het vliegtuig. Dus daar zat ik dan, vrolijk de hele dag naar gekleurde lijntjes te staren. Zo krijg ik wel een beetje het gevoel alsof ze het nadenken niet te veel aan mij over willen laten. Integendeel, ze willen me eerder saaie experimenten laten doen. Als jong persoon uit een ver land kan ik immers nooit revolutionaire ideeën hebben. Toch?...
Al snel kwam ik er achter dat Adaptive Control een systeem is om gedurende een iets LANGERE tijd uit te vinden HOE het systeem aangepast moet worden, zodat alles weer goed werkt. Het is dus NIET een systeem om VAN TEVOREN uit te vinden DAT er iets mis is. Dit probeerde ik dus ook aan de andere mensen uit te leggen. Maar ze bleven maar niet overtuigd, en ik kreeg dus steeds weer de opdracht om weer de signalen (lees: gekleurde lijntjes) in te duiken, om verder te zoeken naar iets waarvan ik dacht dat het er toch niet in zat. Ik voelde me alsof ik naar een speld in een hooiberg aan het zoeken was, terwijl ik zelf wist dat de speld nooit in de hooiberg beland was. Frustrerend...
Sommigen van jullie vragen je nu vast hoe ik ooit uit signalen kan halen of er iets mis is met het vliegtuig. Om dit uit te leggen: een analogie met een auto. Stel dat je alleen de snelheidsmeter van een auto mag zien. Kun je dan van tevoren voorspellen wanneer er stoplichten zijn? Achteraf kan het soms wel: als je afremt, een minuutje stil staat, en dan weer gaat rijden, dan stond je waarschijnlijk bij een stoplicht. Maar zeker weet je het nooit: de auto kan ook simpelweg iemand opgepikt of afgezet hebben. Zo is het dus lastig om alleen met het snelheidssignaal te zeggen wanneer er stoplichten zijn. En voorspellen wanneer je een stoplicht tegen gaat komen? Dat is al helemaal onmogelijk.
Het is ongeveer net zo met Adaptive Control signalen. Als deze signalen opeens gaan veranderen, dan kan dit zijn omdat er iets mis is met het vliegtuig, maar het kan ook zijn omdat het vliegtuig scherpe bochten aan het maken is. Je weet pas zeker dat er iets mis is als je signaal opeens extreem snel groeit. Enig probleem: dit betekent dat het vliegtuig al min of meer ondersteboven vliegt. En ja, dan heeft het weinig zin meer om de piloot te waarschuwen.
Maar afgelopen vrijdag was er een doorbraak! De groep was er eindelijk van overtuigd dat je met alleen de Adaptive Control signalen zelf niet op tijd kunt voorspellen dat er iets mis is met het vliegtuig. Aangezien ik nu precies op de helft van mijn stage zit, moet ik zeggen: dat werd tijd. Het plan nu? We gaan de Adaptive Control signalen loslaten op een model van een vliegtuig, en dan kijken we of we daar iets uit kunnen halen. Je vraagt je nu wellicht af: "als die signalen al te laat iets nuttigs zeiden, helpt het dan om ze in een model te stoppen en te kijken of er iets met het model gebeurd?" Nee, natuurlijk niet. Maar de groep is er nog niet van overtuigd. En het betekent dat ik de komende twee weken een heel nieuw systeem mag gaan programmeren, wat best leuk is. Dus, zo'n groot probleem vind ik het niet. Ik zal me wel vermaken. Ook al blijven dingen als Thanksgiving Dinners en het beklimmen van bergen toch leuker.
De conclusie? Verwacht geen baanbrekend werk van mij, want daar gaat het onderzoek toch echt de verkeerde kant voor op. Verwacht ook geen revolutionaire ideeën, want die kunnen immers toch niet komen van iemand met zo weinig ervaring. Verwacht wel dat ik het de volgende keer weer over mijn niet-werk-gerelateerde avonturen ga hebben.
Maar wat doe ik nou eigenlijk bij NASA? Nou, ik zit hier op de Adaptive Control department. Nu vraag je je vast af, "Adaptive Control," wat is dat? Dat zal ik je uitleggen. Zo'n beetje elk groot vliegtuig dat rondvliegt heeft wel een automatische piloot. En die automatische piloot werkt normaal gesproken prima. Maar soms gebeurt er iets met het vliegtuig: een sensor geeft een verkeerd signaal, of er zit een onderdeel van het vliegtuig vast zonder dat iemand het door heeft. In dat geval werkt de autopiloot niet meer zo goed: er gebeuren onverwachte dingen. Maar Adaptive Control is een deel binnen die autopiloot die voor deze onverwachte dingen compenseert. Wacht een tijdje, en het Adaptive Control gedeelte weet precies hoe het moet compenseren.
Het probleem is alleen dat in de vliegtuigwereld, voordat je een techniek mag gebruiken, het eerst gecertificeerd moet worden. En dit is, zoals wel vaker met Amerikaanse bureaucratie, een flinke klus. Het kost jaren aan tijd en miljoenen (of meer) aan geld. (Te veel vooruitgang is immers niet goed voor je.) Adaptive Control is nog niet gecertificeerd. Oftewel, het mag niet in een vliegtuig/autopiloot toegepast worden. Als je dan toevallig op de Adaptive Control afdeling van NASA zit, en dus eigenlijk Adaptive Control op vliegtuigen toe moet passen, dan is dat best flauw.
Maar toen kwam Boeing met een probleem voor ons. Als er iets gebeurd met het vliegtuig, dan is het wel handig dat de piloot het weet. (Denk aan het vliegtuig dat bij schiphol in een weiland neerstortte: de piloten hadden niet door dat de hoogtemeter kapot was, en dat ze niet helemaal de goede kant op gingen.) Kunnen we dus een systeem maken dat problemen detecteert en doorgeeft aan de piloot in precies hoe veel problemen hij zit? Dat is een interessant probleem! Mijn advies om het probleem op te lossen? Gebruik een Model-Identification techniek, en leidt hieruit af of er iets mis is. Zou prima werken. Maarja, we werken op de Adaptive Control afdeling. Dus dan moeten we ook maar Adaptive Control toepassen.
De "slimme" mensen hier doken gelijk allemaal wetenschappelijke artikelen in, om te kijken of iemand zoiets al gedaan had. Ze gingen hard nadenken over hoe Adaptive Control voor dit probleem gebruikt kon worden. En de taak die ik kreeg? Nou, ze hebben hier op de computer een vliegtuigmodel met een Adaptive Control systeem. Ik mocht dit model gaan runnen, en dan in de signalen kijken of ik kon vinden dat er iets mis was met het vliegtuig. Dus daar zat ik dan, vrolijk de hele dag naar gekleurde lijntjes te staren. Zo krijg ik wel een beetje het gevoel alsof ze het nadenken niet te veel aan mij over willen laten. Integendeel, ze willen me eerder saaie experimenten laten doen. Als jong persoon uit een ver land kan ik immers nooit revolutionaire ideeën hebben. Toch?...
Al snel kwam ik er achter dat Adaptive Control een systeem is om gedurende een iets LANGERE tijd uit te vinden HOE het systeem aangepast moet worden, zodat alles weer goed werkt. Het is dus NIET een systeem om VAN TEVOREN uit te vinden DAT er iets mis is. Dit probeerde ik dus ook aan de andere mensen uit te leggen. Maar ze bleven maar niet overtuigd, en ik kreeg dus steeds weer de opdracht om weer de signalen (lees: gekleurde lijntjes) in te duiken, om verder te zoeken naar iets waarvan ik dacht dat het er toch niet in zat. Ik voelde me alsof ik naar een speld in een hooiberg aan het zoeken was, terwijl ik zelf wist dat de speld nooit in de hooiberg beland was. Frustrerend...
Sommigen van jullie vragen je nu vast hoe ik ooit uit signalen kan halen of er iets mis is met het vliegtuig. Om dit uit te leggen: een analogie met een auto. Stel dat je alleen de snelheidsmeter van een auto mag zien. Kun je dan van tevoren voorspellen wanneer er stoplichten zijn? Achteraf kan het soms wel: als je afremt, een minuutje stil staat, en dan weer gaat rijden, dan stond je waarschijnlijk bij een stoplicht. Maar zeker weet je het nooit: de auto kan ook simpelweg iemand opgepikt of afgezet hebben. Zo is het dus lastig om alleen met het snelheidssignaal te zeggen wanneer er stoplichten zijn. En voorspellen wanneer je een stoplicht tegen gaat komen? Dat is al helemaal onmogelijk.
Het is ongeveer net zo met Adaptive Control signalen. Als deze signalen opeens gaan veranderen, dan kan dit zijn omdat er iets mis is met het vliegtuig, maar het kan ook zijn omdat het vliegtuig scherpe bochten aan het maken is. Je weet pas zeker dat er iets mis is als je signaal opeens extreem snel groeit. Enig probleem: dit betekent dat het vliegtuig al min of meer ondersteboven vliegt. En ja, dan heeft het weinig zin meer om de piloot te waarschuwen.
Maar afgelopen vrijdag was er een doorbraak! De groep was er eindelijk van overtuigd dat je met alleen de Adaptive Control signalen zelf niet op tijd kunt voorspellen dat er iets mis is met het vliegtuig. Aangezien ik nu precies op de helft van mijn stage zit, moet ik zeggen: dat werd tijd. Het plan nu? We gaan de Adaptive Control signalen loslaten op een model van een vliegtuig, en dan kijken we of we daar iets uit kunnen halen. Je vraagt je nu wellicht af: "als die signalen al te laat iets nuttigs zeiden, helpt het dan om ze in een model te stoppen en te kijken of er iets met het model gebeurd?" Nee, natuurlijk niet. Maar de groep is er nog niet van overtuigd. En het betekent dat ik de komende twee weken een heel nieuw systeem mag gaan programmeren, wat best leuk is. Dus, zo'n groot probleem vind ik het niet. Ik zal me wel vermaken. Ook al blijven dingen als Thanksgiving Dinners en het beklimmen van bergen toch leuker.
De conclusie? Verwacht geen baanbrekend werk van mij, want daar gaat het onderzoek toch echt de verkeerde kant voor op. Verwacht ook geen revolutionaire ideeën, want die kunnen immers toch niet komen van iemand met zo weinig ervaring. Verwacht wel dat ik het de volgende keer weer over mijn niet-werk-gerelateerde avonturen ga hebben.
-
06 December 2010 - 16:25
ELS:
Hallo Hildo,
Het is een erg leuk verslag geworden. Dan krijg je toch wat meer inzicht in jouw werkzaamheden en die zijn best interresant ook al denk je er zelf soms anders over. Geduld hebben blijkt dan maar weer. En wie weet je heb nog een paar mnd. komt er nog iets revolutioners uit je onderzoek. Wij hebben de Sint uitgezwaaid en jij zal binnenkort de kerstman welkom heten. En je in zeeen van gekleurde en knipperende kerstverlichting wanen. Ik vraag me af of er daar ook sneeuw gaat vallen dat weet ik niet meer van mijn ervaringen met Californie. Maar goed hou Colorado in de gaten voor het geval je zou willen skieen het is daar prachtig wat ik ervan hoor.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
