Kerst is vreemd hier

De meeste mensen brengen de feestdagen door met familie. Tja, met de hele familie aan de andere kant van de planeet zat die luxe er voor mij niet in. En aangezien 90% van alle stagiaires ook vertrokken was, was het een beetje rustig. Toch wist ik mezelf prima te vermaken met de mensen die er nog wel waren.

Het begon maandag. Op de langste nacht van het jaar was er een volledige maansverduistering! Het zou erg mooi zijn, dus dit wilden we zien. Dus ging ik met mijn Poolse huisgenoot Mateusz buiten zitten. Het was een beetje bewolkt, maar de volle maan was goed zichtbaar. Vervolgens verdween langzaamaan de maan stuk bij stuk, tot het hoogtepunt kwam: een volledige maansverduistering! Extreem anticlimactisch, was er toen echter helemaal niets te zien. “Goh, zijn we tot na middernacht opgebleven om helemaal niets te zien? Leuk...” Maar toen kwam er een opening in de wolken, en kon je de maan toch zien. Hij had een extreem mooie flakkerende rode gloed. Dat was best speciaal om te zien. Voor foto’s, zie http://www.facebook.com/album.php?aid=43515&id=100000448030795&l=a88b9fef49

Dinsdag was ik een pasta aan het koken, toen Minh (een Vietnamese huisgenote van rond de 45 jaar oud) kwam vragen of ik de glazen pot waar de saus in zat voor haar kon bewaren. Ze wilde er eten in bewaren. “Prima,” vond ik. Maar ik wilde het haar natuurlijk niet te makkelijk maken. Dus nadat ik klaar was met koken, spoelde ik de pot af, vulde hem tot de rand met kokend water en deed de pot dicht.

Woensdag kwam Alice opeens vragen of ik iets enorm speciaals wilde zien. Nou, dat leek me wel leuk. Dus werd ik in de auto meegesleept naar een onbekende bestemming. 5 straatjes verderop kwamen we bij een huis aan met een overdosis aan kerstlampjes. (88.000 om ongeveer precies te zijn.) En wat nog leuker was: ze hadden ze zo geprogrammeerd dat de lampjes dansden op de muziek van de radio. (Voor een demonstratie, zie http://www.youtube.com/watch?v=h0Q9WmpIddM&feature=related maar in het echt is het leuker.) Ik pakte het gelijk als de ideale mogelijkheid aan om een kerstkaart te bouwen. (Voor de kerstkaart, zie http://www.facebook.com/photo.php?pid=522113&l=b5f9fe83d0&id=100000448030795 ) Ja, dit is typisch Amerikaans, maar toch best gaaf.

Toen ik op donderdag de keuken in liep, zag ik Minh extreem haar best doen om de pot open te krijgen die ik haar gegeven had, maar het lukte maar niet! “Why can’t I open it?” vroeg ze me wanhopig. Daar had ik een heel simpel antwoord op. “Physics.” (Ja, ik ben af en toe een extreme sadist.) Vervolgens kon ik met een brede grijns alles uitleggen.

Het kokende water in de pot is afgekoeld, en daardoor gekrompen. Hierdoor kreeg het kleine beetje lucht dat in de pot zat opeens een erg groot volume. Dit had tot gevolg dat de druk enorm daalde, waardoor het heel lastig was om de deksel omhoog te krijgen. Dit is zelfs nog lastiger dan bij een normale pot. Immers, normaal wordt eten gepasteuriseerd rond de 70 graden Celsius, terwijl kokend water toch echt 100 graden is. En normaal vullen ze de glazen pot niet tot de rand toe met eten, terwijl ik toch echt de pot tot de rand toe met kokend water gevuld had. (Wat ben ik weer flauw.) Maar Minh bleek slim te zijn: ze had gelijk al een oplossing gevonden die de pot niet zou beschadigen! “I just put the jar in boiling water again, and the pressure will go back to normal.” Dus zij pakte een pan erbij, en begon hem te vullen met water. Maar toen begon ik toch wel een beetje medelijden te krijgen. (Ja, nu pas.) Dus pakte ik een rubberen elastiekje, bond hem om de deksel voor grip, en draaide vervolgens de pot open. (Oke, dit koste al mijn kracht, maar dat vertelde ik Minh natuurlijk niet.) Wat is natuurkunde soms toch leuk.

Vrijdag had ik vrij! Het was immers kerst. Tijd om te frisbeeën! Er waren niet heel veel mensen, maar toch hadden we een mooie wedstrijd, met een temperatuur van 16 graden Celsius en een volledig blauwe lucht. Ik zweette flink daar. Aan het einde van de wedstrijd ging ik op mijn rug in het gras liggen. “Het voelt eigenlijk helemaal niet vreemd om bij deze kerst niet bij familie te zijn,” besefte ik me. En de reden was simpel. “Het voelt helemaal niet aan als kerst! Het is prachtig weer en heerlijk warm! Wat is dit voor vreemd oord?! Het is kerst! Ik wil sneeuw! Ik wil het koud hebben! Ik wil onderuit gaan met mijn fiets omdat het zo extreem glad is!” Ja, ik weet het. Ik ben af en toe best vreemd.

Zaterdag was het lekker rustig. Na een dagje niets doen ging ik met Mateusz en Minh wat films kijken. En toen kwam zondag. Weer tijd om te frisbeeën! (Ja, het blijft leuk.) Ik zat weer onder het modder (gelukkig niet zo erg als vorige week) maar het was een mooie wedstrijd. En na de wedstrijd nodigde George iedereen uit voor een Potluck Dinner/Guitar Hero avondje bij hem thuis. Gaaf!

Het bleek dat George thuis een hele Guitar Hero set had, met twee gitaren, een drumstel, microfoon en 52-inch TV. Zo zaten we dus vrolijk in band-formatie de hele avond Guitar Hero te spelen. Ik was aangesteld als drummer, wat best makkelijk was. Het is gewoon een kwestie van het ritme houden en de juiste patronen uitvoeren – piano spelen is moeilijker. Maar het ging me zo goed af dat de rest niet wilde geloven dat ik het nog nooit eerder gedaan had. Te flauw....

Aan het einde van de avond ging iedereen weer weg. Eerst vertrokken Micheal en Linnea. Vervolgens trok ik mijn schoenen en jas aan, nam afscheid van George, stapte de deur uit, om vervolgens een paar politieauto’s door het rustige woonwijkje te zien razen, die twee huizen verderop midden op straat stopten. Toen ik goed keek zag ik dat Michael en Linnea door drie politiewagens omsingeld waren. Ik had zoiets van “What the ...?”

Wat bleek? Michael en Linnea waren een beetje luidruchtig geweest toen ze vertrokken, en Michael had een muts op (het is immers “winter” en dus is het "koud"), wat er erg verdacht uit zag. En toen ze vervolgens ook nog een auto openden (hun eigen auto), had iemand de politie gebeld dat iemand in de straat een auto probeerde te stelen. Binnen drie minuten waren er drie politieauto’s aanwezig! Typisch Amerikaans, als je het mij vraagt. Of ik me er veiliger door voel? Ik weet het nog zo net niet.

Al met al was het een gezellig weekje en een mooie kerst. En aangezien ik nog nooit zo weinig gegeten en zo veel gesport heb met kerst, vrees ik dat ik dit jaar opeens originele goede voornemens moet gaan verzinnen. Uh oh... iemand ideeën?